Audisti mnichos wysłuchastique kapłanos
Et dworzaninum facientem verba tulisti.
Extremus labor est, atque hic brevis, ut ziemianinum
De swoio słuches dicentem pauca ziemieństwo.
Nec tibi nostra aliquem pariat dissensio błędum,
Dum swoium laudat, dum cudzum quisque żywotum
Improbat, et swoium każdus te vellet habere.
Forsitan et monachus fieri fierique kapłanus
Non mala condicio est et habent sua commoda dwory,
Nec ziemianie carent. Sed tu wybierare memento
Vitam, naturae quae sit accommoda twoiae.
Nempe, potes czystum verbis iurare żywotum
Et, quod iurasti, re ipsa praestare, kapłanus
Sis licet et świeckos securus neglige stanos.
Sin aliud natura iubet quam święte kapłaństwo
Tu ne lude deos et srogum wara piorunum.
Atque hoc est unum, cur nostro tempore więcej
Expediat świeckum quam stanum ambire duchownum.
Omnes ludzie sumus, nobis tamen esse żonatis
Concessum est, solos grzech est ożeniare kapłanos.
Quanquam mirari possis, et iure podobno,
Esse scelus księdzo cnotliwą ducere żonam
Et non esse scelus kurwam choware kucharkam.
